Rekonstrukcja ścięgien ręki

Ścięgno stanowi swoisty pomost pomiędzy mięśniem a kością. Przenosi ono siłę generowaną przez skurcz mięśnia wprawiając palec w ruch. Deficyt funkcjonalny ręki na skutek urazu jest zależny od poziomu oraz typu uszkodzonego ścięgna. W przypadku urazu grzbietowej powierzchni ręki dochodzi do uszkodzenia ścięgien prostowników palców, natomiast uraz powierzchni dłoniowej niesie ze sobą ryzyko uszkodzenia ścięgien zginaczy. Niekiedy do zerwania ścięgien dochodzi w mechanizmie zamkniętym, (bez przebycia urazu ręki) na przykład na skutek przewlekłego procesu zapalnego jak reumatoidalne zapalenie stawów. Zaburzenie funkcji ręki obniża sprawność ogólną chorego, bardzo często znacznie utrudniając lub nawet uniemożliwiając wykonywanie czynności zawodowej.

Wybór metody leczenia warunkowany jest typem oraz poziomem uszkodzonego ścięgna a także czasem jaki upłyną od urazu. Kluczowy jest również zakres doznanych uszkodzeń innych struktur tkankowych ręki. Zeszycie kikutów przerwanego ścięgna możliwe jest z reguły we wczesnym okresie pourazowym (zwykle do 4 tygodni w przypadku ścięgien zginaczy). W przypadku doznania dużych zniszczeń aparatu ścięgnistego bądź zastarzałych urazów rekonstrukcja wykonywana jest poprzez przeszczep własnego ścięgna. Niekiedy przeszczep jest poprzedzony zabiegiem wszczepienia specjalnej protezy której celem jest odtworzenie warunków anatomicznych koniecznych do prawidłowego funkcjonowania ścięgna. Leczenie operacyjne, w zależności od rodzaju zabiegu i stanu pacjenta, wykonywane jest w blokadzie regionalnej lub znieczuleniu ogólnym.

Należy zaznaczy, że leczenie uszkodzeń ścięgien, zwłaszcza przypadków zastarzałych oraz ze współistniejącym rozległym urazem okolicznych tkanek, jest procesem złożonym o trudnym do przewidzenia wyniku końcowym. Przywrócenie całkowitej sprawności aparatu ścięgnistego ręki nie zawsze jest możliwe. Co więcej, finalny wynik nawet perfekcyjnie przeprowadzonego leczenia chirurgicznego jest w dużej mierze zależny od pooperacyjnej rehabilitacji operowanej ręki. Kluczowy czynnik w tym procesie stanowi determinacja pacjenta i jego współpraca z rehabilitantem oraz chirurgiem.

Ustalenie metody leczenia oraz określenie spodziewanych rezultatów możliwe są jedynie po przeprowadzeniu szczegółowego badania przedmiotowego uszkodzonej ręki. Pacjent jest proszony o dostarczenie wszelkiej dokumentacji medycznej związanej z urazem i ewentualnym leczeniem. Konieczne może okazać się wykonanie aktualnych badań obrazowych ręki (USG, RTG, MRI).